Geen wederdienst mogelijk

In dit artikel:

Laatst liep de vertelstem met een goede vriend terug van een begrafenis en ze overlegden wat ze later over elkaar zouden willen zeggen — uit zelfbescherming tegen de saaie toespraken die ze net hadden gehoord. Terwijl ze over de parkeerplaats bij het uitvaartcentrum liepen, fantaseren ze vrolijk over anekdotes en beloften om elkaars leven later prachtig te schetsen.

Die lichte opwinding kantelde echter toen het tot de schrijver doordrong: je kunt nooit gelijktijdig iemands begrafenis bijwonen. Het is altijd ik bij jou of jij bij mij; wederkerigheid op die laatste dag bestaat niet. Het inzicht, dat niemand voor elkaar precies hetzelfde kan betekenen op het einde, voelde leeg en onverwacht, ondanks dat het intellectueel bekend was.

De conclusie is concreet: zeg de dingen die je zou willen horen nu, zolang mensen er nog zijn. Niet elk gesprek hoeft een grafrede te worden, maar waardering en mooie verhalen bewaren tot de aula is riskant — je zult ze dan nooit meer zelf vernemen. Het idee sluit aan bij een bekende uitvaartcampagne en onderstreept het belang van tijdig waardering uiten in plaats van het uitstellen tot een moment waarop wederdienst onmogelijk is.