Moed der wanhoop

In dit artikel:

Twee recente sterfgevallen uit de praktijk vormen het hart van dit stuk: een man met een schizo-affectieve stoornis die alleen en gewelddadig overleed aan een verlaten plas, en een vrouw die na jaren van lijden via euthanasie rustig thuis stierf. De man had, na een scheiding en verhuizing naar een woongroep, steeds meer oncontroleerbare gedachten gekregen en vroeg in de weken voor zijn dood bij nieuwe behandelaren of euthanasie mogelijk was. Hem werd verteld dat zo’n traject niet “zomaar” kan beginnen: het is lang en er zijn wachtlijsten. Hij vertrok zonder telefoon, nam paracetamol en sneed zijn pols open; een wandelaar vond hem later. Bij zijn uitvaart – die plaatsvond op Wereld Suïcide Preventie Dag – vertelde men een beeld van zijn leven dat afweek van wat zijn behandelaar kende: veel aanwezigen waren zich niet bewust van de diepte van zijn psychische lijden.

Enkele dagen voor die uitvaart sprak de auteur P. over zijn vriendin, eveneens een langdurige patiënte, voor wie uiteindelijk een collega bereid was de euthanasie te verrichten nadat men naar een andere arts had moeten zoeken. Zij nam afscheid en stierf vredig thuis op de bank, in nabijheid van geliefden. De schrijver zet deze gevallen tegenover elkaar: beiden zagen de dood als enige uitweg, maar de omstandigheden van sterven konden niet verder uiteenlopen.

Ter afsluiting wordt verwezen naar hulp: wie aan zelfdoding denkt, kan 24/7 anoniem contact opnemen met 113 Zelfmoordpreventie (0800‑0113 of chat via 113.nl).