Trots op je vak

In dit artikel:

Het afgelopen jaar horen veel medisch specialisten openlijk twijfels over het vak: zij zouden niet willen dat hun kinderen arts worden vanwege hoge werkdruk, onregelmatige diensten, kritischer patiënten en een belastende ziekenhuiscultuur. De auteur zelf ervaart minder pessimisme omdat een overstap naar de huisartsgeneeskunde haar meer vrijheid geeft, maar ze ziet online en in gesprekken dezelfde signalen terugkomen.

Ze trekt een parallel met haar vader, die dierenarts was en zag hoe vakplezier verdween door schaalvergroting, concentratie en commerciële overnames — waardoor ondernemerschap en de kleinschalige praktijk verdwenen. De auteur vraagt of humane geneeskunde een vergelijkbare transformatie doormaakt: vergrijzing, zorgconcentratie, toenemende specialisatie en belangen zoals geld en macht creëren een kloof tussen vakinhoud en de werkomgeving waarin artsen werkzaam willen zijn.

Voor veel artsen is een plan B lastig: omscholing kost tijd en geld, en van specialist wordt een switch vaak sociaal afgekeurd. Daardoor blijft het dilemma vaak een individuele, stille kwestie in plaats van een gesignaleerd systeemprobleem. De oproep is duidelijk: erken deze schaarste aan passend werkplezier en ontwikkel structurele oplossingen — meer loopbaanflexibiliteit, retentiebeleid en behoud van autonomie — zodat artsen weer met enthousiasme het vak kunnen doorgeven.