Wespennest van vaagtaal

In dit artikel:

De columnist beschrijft dat hij een sterke afkeer heeft ontwikkeld voor veelgebruikt management- en beleidsjargon—termijnen als bovenregionale afstemming, zorgtransformatie, missie en visie, kwaliteitsbeleid en vooral het woord verbinden wekken bij hem letterlijk allergische reacties. Recent stuitte hij op een wollige missieverklaring waarin die begrippen samenkomen, wat hem deed schrijven dat hij er “zijn voortanden op brak”: zo frustrerend vindt hij de leegte ervan.

Hij ziet zich omringd door jaarplannen, visiestukken, houtskoolschetsen en zorgakkoorden waarin óf uitgebreid wordt gesproken zonder dat er wezenlijk iets verandert, óf waarin juist veel verandert zonder coherent plan. De retoriek functioneert vaak als dans—van formele Engelse wals tot opzwepende groepsoefening—maar als de muziek stopt blijven de gebruikelijke vergoedingen staan en verdwijnen de documenten in een la waarin de hele managementwereld lijkt te passen.

Met humor gebruikt de auteur medische metaforen (anafylaxie, epi-pen) om te illustreren hoe hij zichzelf soms moet dwingen de vage teksten te lezen en vervolgens kort mee te praten alsof er niets aan de hand is. De kern van zijn kritiek: taal vol modewoorden verhult gebrek aan concrete verandering en voedt een cyclus van mooie woorden zonder daden.